Besef!

Een nomaden bestaan zou niets voor mij zijn. Ik schijn toch vastigheid nodig te hebben. Ik zit nu op de kop af 104 dagen in Ethiopië voor mijn stage periode. En ik heb er nog 8 te gaan. Het einde van de dienstplicht zit er bijna op. Ik noem het dienstplicht, maar zo heeft het absoluut niet gevoeld. Dit was een prachtige tijd en weet dat ik er als persoon van gegroeid bent, maar ik weet ook zeker dat dit een ervaring voor het leven is. Dit ga ik nooit vergeten! Ik heb nog steeds geen idee hoe ik deze ervaringen, indrukken en omgeving straks weer terug in dat koude kikkerland moet gaan uitleggen. Maar daar ga ik vast wel iets op verzinnen en anders niet. Tja soms kun je iets gewoon niet uitleggen.

Gister heb ik naast mijn vriendin, waar ik 2 heerlijke weken vakantie mee heb gehad, ook twee van onze mede studenten op het vliegtuig terug naar Nederland gezet. En een ongeveer 3 weken daarvoor hebben we met de jongens, Richard, Tim en ik, Gerjan op het vliegtuig gezet, omdat zijn dienstplicht er iets eerder opzat dan die van ons. Hij gaat verder in Nederland met zijn stage. Drie mensen waar je vrienden mee geworden bent, waar je nieuwe indrukken en ervaringen mee hebt gedeeld, die zet je op het vliegtuig en vervolgens weet je dat iedereen in Nederland zijn eigen weg weer gaat. We zullen elkaar vast wel weer zien, maar nooit meer op de manier zoals we hier met elkaar om gingen. En daar moet ik schijnbaar toch een plekje voor vinden. Want dat ga ik nog een keer meemaken, nu niet alleen op Bole Airport in Addis maar op Schiphol in Nederland. Op 16 januari om 7 uur ’s morgens gaan we daar namelijk elkaar gedag zeggen om vervolgens weer terug te keren naar onze eigen woonomgeving, onze eigen vrienden, en onze eigen bezigheden kortom terug naar je eigen leven. Een gekke gedachten die ik op dit moment niet uit mijn hoofd krijg.

Maar er is meer, er zijn mensen die ik waarschijnlijk nooit meer terug gaan zien. Vandaag zijn we uitgenodigd bij wat vrienden van hier, om samen met hun de Ethiopische kerst te vieren. Deze mensen zijn vrienden van ons geworden, want zei maken deze tijd hier af! We zijn met ze wezen stappen, koffie wezen drinken, we hebben ze geholpen waar we konden en deden het zelfde voor ons. Vandaag hebben we terug gekeken naar foto’s, gelachen om de dingen die we gedaan hebben. Maar vooral de geweldige sfeer die er hangt maak het gewoon prachtig. En toch was het vreemd, want we weten het allemaal, over 8 dagen is dit weg.. Het is onmogelijk voor hun om ons te komen opzoeken en voor ons is het mogelijk, maar heel erg lastig en duur. De vriendschap blijft hopelijk bestaan, maar iedereen weet dat er bij gebrek aan contact, zelfs de meest hechte vriendschappen doodbloeden.

Het is gewoon raar om over na te denken, dat je straks vertrekt en zegt; misschien zien we mekaar ooit weer. Wanneer ik deze woorden uitspreek stel ik mijzelf een doel voor, terugkeren en elkaar weer zien. En dit meen ik, want als ik de kans krijg dan stap ik direct weer in dat vliegtuig en kom ik hier terug. Want Addis Abeba met haar inwoners zit nu in mij. Veel mensen zullen nu denken, dat zeg je nu. Maar daar denk ik straks wel anders over, je moet geen dingen in je hoofd halen die niet haalbaar zijn. Maar wanneer je de lat niet hoog genoeg legt voor jezelf zul je nooit de ware voldoening vinden, die ik hier wel gevonden heb. Want soms is een weg lang, maar als je nooit start zul je ook nooit finishen.

Met dat ik dit typ denk ik, ja dat is wat ik geleerd van dit avontuur. Want toen ik in februari 2012 de vacature zag voor Ethiopië had ik ook nooit gedacht dat ik er zou komen. Maar ik ben de weg ingeslagen en over 8 dagen is het dit avontuur in Ethiopië toch echt afgelopen. Maar ik kan altijd weer afslaan, en wanneer de afslag opdoemt luister ik niet naar mijn TomTom en sla ik af!